Zwiedzanie Tajlandii: Ayuttaya, Canchanaburi i wodospady Erawan

przez Eliza Wydrych

Opuściliśmy Bangkok i kierujemy się na południe. Dziś napiszę Wam o mieście Ayuttaya i o wodospadach Erawan. Poznaliśmy Tajlandię od strony, której nie ma w przewodnikach. Teraz – bogatsza o te doświadczenia – wiem, że gdybym wykupiła wycieczkę z popularnego biura podróży, na pewno nie zobaczyłabym tylu pięknych miejsc i nie doświadczyłabym tylu niezwykłych momentów.

The Boat Trip co prawda jest biurem podróży, ale mamy tę swobodę, że prócz popularnych miejsc zwiedzamy także te dostępne dla tubylców. Jest różnorodnie: czasem zatrzymujemy się w świetnych hotelach, a czasem śpimy w bungalowach w środku dżungli albo na jeziorze. Obcujemy z lokalsami, jemy dania, które nam przygotują, i poznajemy ich kulturę. Normalnie pewnie nie miałabym możliwości zobaczenia ich codziennego życia. Generalnie unikamy wielkich kurortów i wybieramy aktywności oferowane przez tubylców. Dzięki temu możemy poznać prawdziwą Tajlandię.

No dobra, ale zacznijmy od początku. Z Bangkoku pojechaliśmy prosto do miasta Ayuttaya. To historyczna stolica Tajlandii. W XVIII wieku to miasto zostało splądrowane i zniszczone przez wojska birmańskie. Stolicę przeniesiono do Bangkoku, Ayuttaya została splądrowana, a opuszczone ruiny miasta po prostu zarosły. Dziś głównym atutem tego miasta są ruiny i pozostałości po świątyniach. Wynajęliśmy rowery i zrobiliśmy wycieczkę po okolicy. W sumie zrobiliśmy ponad 16 kilometrów.

Pierwsza była świątynia Wat Mahathat. Za czasów świetności znajdowała się tam siedziba najwyższych hierarchów buddyjskich i miejsce przechowywania bezcennych relikwii.

dsc_7662

dsc_7644

dsc_7646

dsc_7651

Głowa posągu Buddy uwięziona w drzewie

Głowa posągu Buddy uwięziona w drzewie.

Kolejne ruiny świątyń były równie imponujące!

dsc_7670

dsc_7780

dsc_7825

dsc_7775

dsc_7813

dsc_7859

Widoki były niesamowite, ale najcudowniejszy był zachód słońca oglądany ze świątyni Chai Watthanaram.

dsc_7874

W oczekiwaniu na zachód słońca

W oczekiwaniu na zachód słońca. Aparaty ustawione i gotowe do działania.

zachod-slonca

Kolejny przystanek na naszej mapie to wodospady Erawan. Przeżyliśmy tam megaprzygodę! Erawan to 1,5-kilometrowy szlak liczący 7 wodospadów. Zaczynamy podróż na samym dole, a wspinaczka trwa jakieś 45 minut. Najlepiej mieć wygodne, zabudowane budy z dziurkami na podeszwie. W japonkach sprawa robi się bardzo skomplikowana. Wiem, bo głupia zapomniałam o tym, zmienić buty… Powyżej 5. wodospadu trasa robi się już nieco bardziej skomplikowana i trzeba być bardzo ostrożnym. Wspinaczka dała nam mocno w kość, ale było warto! Widoki rajskie, dzikie i niezapomniane. Czekaliśmy na małpy, które są tam częstymi gośćmi, ale nie doczekaliśmy się ich. Smuteczek.

wodoss

hee

palmy

mua

Ci odważni ześlizgiwali się z wyżłobionych rynien albo skakali do wody ze skał. Ja byłam największym lamusem i po prostu ich dopingowałam. Mogliśmy zatrzymać się przy każdym wodospadzie i zaliczyć kąpiel.

waterfall

dsc_8101-1-przeciagniete

Cholerna metka weszła mi w kadr 😉

Dodatkowym atutem (albo torturą) były rybki, które podgryzały stopy, zjadając martwy naskórek. I nie były to maleńkie rybki, jakie widzimy w spa, tylko ogromne ryby, które „żarłocznie” rzucały się na stopy. No dobra, nie było to bolesne, ale bardzo nieprzyjemne. Ja nie mogłam się przemóc i szybko zabierałam stopy z pola rażenia.

waterfallll

ryby

hat

zarloczne-ryby

dsc_8081

Tej nocy spaliśmy w drewnianych bungalowach. Domków było kilkanaście i cały kompleks miał niesamowity klimat. Czuliśmy się, jakbyśmy mieszkali w dżungli, zwłaszcza że w nocy słyszeliśmy mnóstwo dźwięków wydawanych przez dzikie zwierzęta.

domek

lwlw

Następnego dnia wybraliśmy się na zwiedzanie Canchanaburi. To tam znajduje się słynny most na rzece Kwai. Być może kojarzycie film wojenny o takim właśnie tytule? To miejsce ma swoją przykrą historię. Do budowy mostu i torów kolejowych mierzących ponad 400 kilometrów wykorzystywano jeńców wojennych (głównie Australijczyków, Brytyjczyków, Holendrów i Amerykanów), a także tubylców. Pomysłodawcami zbudowania torów byli Japończycy. Jeńców zmuszano do ekstremalnie ciężkiej pracy w ekstremalnie ciężkich warunkach. Mężczyźni pracowali do utraty sił, jedząc tylko dwie miski ryżu dziennie. Z racji tego, że w obozach warunki były fatalne, żołnierze chorowali na różne choroby. W sumie z wycieńczenia, głodu i z powodu tortur zmarło tam 200 tysięcy żołnierzy.

most-na-rzece

pociag

zachod

mostik

most

Odwiedziliśmy cmentarz poległych jeńców i muzeum im poświęcone. Widziałam zdjęcia wychudzonych mężczyzn. Skóra i kości. Widziałam ich rany i metody torturowania niechętnych do pracy jeńców. Coś strasznego. Ciary na moich plecach wywołał ogromny napis wkomponowany we flagi państw poległych jeńcow: „Forgive but Not Forget”.

Widzicie tory pomiędzy skałami? To właśnie jeńcy wyżłobili to miejsce w skale za pomocą prymitywnych narzędzi. To musiała być tortura. Pracować tak ciężko w takim upale i bez dostępu do jedzenia i wody.

wyzlobienie

Dziś kolej wciąż funkcjonuje, choć trasa nie biegnie już przez 400-kilometrowe tory. Mieliśmy okazję przejechać się kolejką. Widoki były niesamowite, ale fakt, że powstanie tej trasy skutkowało śmiercią tak ogromnej liczby ludzi, był mocno przygnębiający. Na każdym kroku widać było pracę przez nich wykonaną. Wystarczyło spojrzeć na skały.

pociagg

pociag

20161026_135322

Mieliśmy też możliwość przepłynięcia się po rzece Kwai i podpłynięcia pod most. Wciąż widoczne są na nim ślady po bombardowaniu.

boat

kwai

Zdecydowanie warte odwiedzenia miejsce i warta pamiętania historia. Polecam również jezioro Cheow Lan – na pewno się w nim zakochacie. Dla osób które uwielbiają wypoczywać wpis o najpiękniejszych plażach Tajlandii. – warto je odwiedzić.

ZOBACZ TAKŻE

22 komentarze

Asia 29 października, 2016 - 7:31 pm

Przepiękne zdjęcia. Mam wrażenie, że można tam odzyskać równowagę duchową jakkolwiek beznadziejnie to brzmi. Takie miejsce skupienia się na sobie i na swoich myślach. Dwa lata temu mieliśmy z mężem wybrać się w podróż do Tajlandii, jednak zmieniły nam się plany czego bardzo teraz żałuję. Mam nadzieję, że w przyszłości uda nam się to nadrobić :). Pozdrawiam i życzę miłego wypoczynku

Odpowiedz
Anna 29 października, 2016 - 8:52 pm

Piękne zdjęcia 🙂 Zazdroszczę i jeszcze bardziej nie mogę się doczekać swojej podróży (którą mam zaplanowaną na styczeń).
P.S. Czy jest fizycznie taka możliwość zwiedzić w ciągu jednego dnia wodospady Erawan i most na rzece Kwai. Czy daleko oddalone są od siebie te miejsca?

Odpowiedz
Eliza Wydrych Strzelecka 29 października, 2016 - 9:14 pm

Są blisko siebie 🙂

Odpowiedz
Lidka 29 października, 2016 - 9:39 pm

Heeejjj, a gdzie ten słoń??? przecież był :):) Buziaki

Odpowiedz
Eliza Wydrych Strzelecka 29 października, 2016 - 10:04 pm

Będzie jutro! Poświęcę mu i jego historii osobny wpis.

Odpowiedz
Anka 29 października, 2016 - 10:08 pm

Uwielbiam Twoje relacje z podróży 🙂

Odpowiedz
Liliana 29 października, 2016 - 10:09 pm

Te wodospady są bajecznie piękne. Chciałabym tam kiedyś być

Odpowiedz
Anonim 29 października, 2016 - 10:09 pm

Oglądałam ten film, ale tam nie ma mowy o bombardowaniu, czyzby fikcja?!

Odpowiedz
Magda gdynia 30 października, 2016 - 12:40 am

Świetna relacja! pozdrawiam z Dominikany!

Odpowiedz
Monika 30 października, 2016 - 9:20 am

Mam pytanko, czy przy zwiedzaniu tych świątyń nie powinnaś być skromniej ubrana? Tzn chodzi mi o ramiona,nie powinny być zakryte? Pozdrawiam

Odpowiedz
Eliza Wydrych Strzelecka 30 października, 2016 - 1:12 pm

To ruiny swiatyni, wiec dress code nie byl wymagany. Wpuszczano wszystkich, natomiast w „czynnych” swiatyniach w Bangkoku olbowiazywal stosowny stroj

Odpowiedz
Martyna 30 października, 2016 - 1:04 pm

Polecam przeczytać Ścieżki północy Flanagana, powieść wlasnie z wątkiem o budowie kolei śmierci

Odpowiedz
anka 30 października, 2016 - 7:30 pm

a bedzie jakas relacja z tych niedostepnych dla turystow miejsc, jedzenia gotowanego przez tubylcow itd? bo smaka narobilas, a na razie to tylko bardzo turystyczne miejsca opisujesz. czekam z niecierpliwoscia.

Odpowiedz
Eliza Wydrych Strzelecka 31 października, 2016 - 2:36 am

Takk jutro bedzie wpis o mega ciekawym miejscu

Odpowiedz
Dominika 30 października, 2016 - 7:42 pm

Ta kolejka nie wygląda zbyt bezpiecznie. Chyba bałabym się do niej wsiąść 😛
Nie dziwię się strachu przed rybkami, przecież ich jest dużo i są ogromne!

Niemniej jednak ciekawi mnie efekt po ich wykonanym zabiegu pedicure. To dopiero ciekawostka haha Ciekawe jak odróżniają martwy naskórek od 'normalnego’ 😛

Odpowiedz
ola 30 października, 2016 - 9:02 pm

co do organizacji wycieczki,wszystkie te pozaprzewodnikowe miejsca można zobaczyć podróżując po prostu NA WŁASNĄ RĘKĘ! osobiście wolę taką formę,niż biura podróży,czy te wielkie,czy te malutkie jak boat trip,bo każde z nich ma jednak jakiś konkretny program,ograniczajacy uczestników,a Azja jest pod względem podróżowania samodzielnie bardzo „przyjazna i łatwa w obsłudze”. wystarczy poczytać trochę blogów,forów podróżniczych,kupić bilety i w drogę! samych przyjemności w krainie uśmiechu,Eliza! Tajlandia to raj na ziemi,w ogóle cała Azja jest bajeczna,ale tez i bardzo uzależniająca 😀

Odpowiedz
Ania Liść jarmużu 31 października, 2016 - 11:57 am

Wodospady i okolica wyglądają pięknie, chętnie bym je zobaczyła 🙂

Odpowiedz
Pantofelwpodrozy 1 listopada, 2016 - 11:13 am

Super klimat 🙂 te domki, w których mieszkaliście mega! Uwielbiam takie klimaty :))

Odpowiedz
Aneczka 18 stycznia, 2017 - 2:32 pm

Eliza, czytam z zapartym tchem Twoje wpisy z bajecznej Tajlandii. Sama w marcu się tam wybieram i właśnie jestem na etapie planowania 🙂 Chciałam się Ciebie zapytać jak z ochroną przed komarami. Czy faktycznie jest ich tyle, że trzeba się smarować/pryskać cały czas?

Odpowiedz
Eliza Wydrych Strzelecka 18 stycznia, 2017 - 7:58 pm

Pamiętam, że tylko w jednym miejscu musieliśmy się pryskać i to chyba było na jakiejś plaży na Phi Phi. Poza tym był luz choć byliśmy tam w końcówce pory mokrej.

Odpowiedz
Marzena 28 stycznia, 2017 - 11:06 am

Właśnie tam jadę :)a te domki cudo.Pamiętasz może jak się nazywa ten hotel?
pozdrawiam

Odpowiedz
Elisa 6 września, 2019 - 12:59 pm

Bardzo Ci dziękuję za wszystkie wpisy z Tajlandii bo są mi bardzooo pomocne przy planowaniu wyjazdu!
Byłabym Ci bardzo wdzięczna gdybyś mogła mi powiedzieć w jaki sposób dostaliście się z Ayuttaya nad wodospady Erawan. Czy te dwa miejsca udało Wam się zobaczyć w ciągu jednego dnia czy nocowaliście w Ayuttaya a kolejnego dnia jechaliście nad wodospady? A następnie jak dostaliście się na południe? Wróciliście do Bangkoku i stamtąd lecieliście na południe? Sorki za ten wysyp pytań ale Twoje wskazówki będą dla mnie bardzo cenne!
Pozdrawiam serdecznie i życzę przecudownego pobytu na Bali, nie odpuszczam sobie ani jednego Twojego story na instagramie! 😉

Odpowiedz

Dodaj komentarz